Interpretacja ogólna MF w sprawie faktoringu a aspekty strefowe

29.04.2021 / CIT

  • 15 lutego 2021 r. ukazała się interpretacja ogólna dotycząca podatkowego rozliczania transakcji faktoringowych (sygn. DD5.8201.11.2020). Jako zasadę przyjęto w niej odrębność transakcji przeniesienia wierzytelności na faktora w stosunku do transakcji sprzedaży dóbr / usług objętych faktoringiem. Zbycie wierzytelności uznano zatem za samodzielną transakcję, w związku z którą powstaje konieczność rozpoznania przychodu i kosztów jego uzyskania.

Co ważne – w świetle interpretacji rozpoznanie zbycia wierzytelności jako odrębnej transakcji powinno występować tak w przypadku faktoringu pełnego (co jest zgodne ze stanowiskiem prezentowanym we wcześniejszych interpretacjach indywidualnych), jak i w przypadku faktoringu niepełnego (tu praktyka zasadniczo była odmienna). Z interpretacji ogólnej wynika zatem konieczność ujmowania faktoringu w tzw. szyku rozwartym (tj. wpłata od faktora nie powinna być ujmowana jako rozliczenie należności pierwotnej).

 

Rozpoznanie przychodu z tytułu zbycia wierzytelności przez podatników funkcjonujących w SSE wiąże się z koniecznością ustalenia, czy powinien być on rozliczany w działalności zwolnionej, czy też opodatkowanej. Jako że na sprzedaży wierzytelności generowana jest strata, to powyższy dylemat będzie się sprowadzał do ustalenia, które wyniki – działalności opodatkowanej czy zwolnionej – należy taką stratą obciążyć.

 

Odpowiedź na powyższe pytanie nie jest oczywista, choć mogłoby się wydawać, że działalność finansowa zabezpieczająca działalność wskazaną w zezwoleniu powinna być rozliczana na analogicznych zasadach. Zgodnie z przeważającym obecnie stanowiskiem organów podatkowych i sądów administracyjnych, zwolnieniu podlega jednak wyłącznie dochód wygenerowany w toku działalności gospodarczej wprost objętej zezwoleniem. W praktyce oznacza to, że nawet jeśli prowadzona przez podatnika działalność pomocnicza (np. finansowa) jest nierozerwalnie związana z działalnością strefową, to wynik na tej działalności powinien być rozliczany w ramach działalności opodatkowanej (por. wyrok NSA z 8 sierpnia 2019 r., II FSK 2762/17, czy z 20 czerwca 2017 r., II FSK 711/17). W kontekście transakcji faktoringowych oznacza to, że przychody z tyt. zbycia wierzytelności na rzecz faktora i związane z nimi koszty powinny być rozliczane w ramach działalności opodatkowanej. Wprost do sprzedaży wierzytelności jako transakcji nieobjętej zezwoleniem odniesiono się w interpretacji indywidualnej z 2020 r.,
0111-KDIB1-3.4010.590.2019.2.IZ.

 

Skutkiem przyjęcia powyższego podejścia będzie nie tylko ujęcie straty na sprzedaży wierzytelności w działalności opodatkowanej, lecz również – wskutek rozliczenia faktoringu w „szyku rozwartym” – zmiana wysokości przychodów opodatkowanych i zwolnionych. Wpłynie to na wysokość współczynnika kalkulowanego zgodnie z art. 15 ust. 2a ustawy o CIT celem alokowania kosztów, których nie można precyzyjnie przypisać do danego źródła przychodów.

Na ewentualne pytania w tym zakresie chętnie odpowiedzą autorzy artykułu:
Katarzyna Knapik
Partnerka
This email address is being protected from spambots. You need JavaScript enabled to view it.
Łukasz Tarski
Menedżer
This email address is being protected from spambots. You need JavaScript enabled to view it.