Leasingodawcy z ostrożności informowali Szefa KAS o potencjalnym istnieniu schematu podatkowego wskazując najczęściej na spełnienie ogólnej cechy rozpoznawczej w postaci ujednoliconej dokumentacji oraz na potencjalne spełnienie kryterium głównej korzyści. Natomiast część praktyków kwestionowała powyższe postępowanie w zakresie raportowania umów leasingu operacyjnego. Umowy leasingu stanowią bowiem powszechny i typowy instrument funkcjonujący w obrocie gospodarczym, z którego korzystają przedsiębiorcy mając prawo wyboru różnych sposobów finansowania inwestycji przy wykorzystaniu legalnych instrumentów prawnych.

W celu rozwiązania występujących wątpliwości Minister Finansów wydał 24 grudnia 2024 r. Interpretację Ogólną Nr DTS5.8092.4.2024 w sprawie kwalifikacji umów leasingu operacyjnego na gruncie przepisów o schematach podatkowych. Wskazano w niej, że zasadniczo większość umów leasingu operacyjnego nie będzie podlegała obowiązkowi zgłoszenia do Szefa KAS.

Gwoli przypomnienia - powinność poinformowania administracji podatkowej o uzgodnieniu będącym potencjalnym schematem podatkowym istnieje, gdy:

• spełnione zostało kryterium głównej korzyści oraz wystąpiła ogólna cecha rozpoznawcza,
• wystąpiła szczególna cecha rozpoznawcza lub
• wystąpiła inna szczególna cecha rozpoznawcza.

W większości przypadków zgłoszenia odnoszące się do powstania schematu podatkowego wskazywały, że wystąpiła ogólna cecha rozpoznawcza oraz kryterium głównej korzyści. Minister Finansów zwrócił uwagę, że przesłanka dotycząca kryterium głównej korzyści może zostać spełniona, jeśli leasingodawca:

• zaproponował umowę leasingu, pomimo że klient planował zawrzeć inną umowę, ale w skutek przedstawionych korzyści podatkowych zgodził się na umowę leasingu operacyjnego;
• dowiedział się, że głównym celem zawarcia umowy jest korzyść podatkowa np. leasingobiorca złożył takie oświadczenie lub są podmiotami powiązanymi;
• jest świadomy lub powinien być świadomy, że leasingobiorca tak chce ukształtować umowę, aby osiągnąć jak największą korzyść podatkową (np. poprzez określenie niespotykanie wysokiej opłaty wstępnej) – test racjonalnego przedsiębiorcy (klienta).

Oprócz tego leasingobiorca powinien indywidualnie ocenić czy zawarcie umowy nastąpiło z przyczyn ekonomicznych czy tylko podatkowych oraz czy obniżenie zobowiązania z tytułu podatku dochodowego w skutek wyższych kosztów uzyskania przychodów z tytułu leasingu niż odpisów amortyzacyjnych było główną przesłanką zawarcia tej umowy.

Podsumowując, z interpretacji ogólnej Ministra Finansów wynika, że co do zasady standardowej umowy leasingu operacyjnego nie należy kwalifikować jako schematu podatkowego. Daje ona nadzieję na zmianę praktyki leasingodawców i nie zgłaszania umów leasingu jako uzgodnień podlegających przepisom o schematach podatkowych. Co do już zgłoszonych umów leasingu jako schematy podatkowe i dalej trwających umów, to naszym zdaniem wskazana interpretacja stanowi podstawę do zaprzestania dalszego ich raportowania. Interpretacja ogólna dotyczy bowiem wykładni przepisów o schematach podatkowych od daty ich wejścia w życie, a nie od momentu wydania interpretacji.